Ik heb een overzicht gemaakt van de naar mijn mening beste Engelstalige cabaretvoorstelling per jaar op Netflix en YouTube in de Jaren ‘10. Er zijn al best veel lijstjes, maar het selectieproces wordt nooit bekend gemaakt. Dus waarschijnlijk krijgt dan iemand bij zo’n website die het al druk heeft de opdracht van de baas om een top 10 te maken en kijkt dan van 10 voorstellingen de eerste en laatste 5 minuten en klaar. Maar ik heb maandenlang nog minder een leven gehad dan eerst, dus heb ik een hele sloot aan voorstellingen van begin tot eind bekeken, allemaal voor jullie – ziehier het resultaat!
2010: Louis C.K. – Hilarious
Deze voorstelling heeft twee grote voordelen. 1. Teringgrappig. 2. Mocht je het ongemakkelijk vinden om Louis C.K. te kijken in verband met #MeToo: dit was 10 jaar geleden, dus waarschijnlijk had hij toen nog niet of nauwelijks vrouwen getraumatiseerd door voor hun neus te masturberen. Bonus. Het begin van de voorstelling noemt YouTube de trailer, en dat is in dit geval geen gek idee.
2011: Patrice O’Neal – Elephant in the Room
Dit vind ik de beste voorstelling van de jaren ‘10. Ik heb thuis in mijn eentje achter mijn laptop, ondanks dat dat de slechtste omstandigheid is waaronder je comedy kunt kijken, hikkend van het lachen over mijn tafel gehangen. Niet op Netflix, wel op YouTube. Briljante observaties over de verschillen tussen mensen van verschillende etniciteit en verschillende sekse en over zijn eigen tekortkomingen.
2012: Bill Burr – You People Are All The Same
Ik vind Bill Burr de beste comedian van de jaren ’10. Elke 2 jaar steeds weer een ijzersterke voorstelling: dat is onredelijk knap. Ik heb dit lijstje gevarieerd gehouden door 10 verschillende komieken te noemen, maar Bill Burr had makkelijk nog een paar keer terug kunnen komen. Superorigineel, en dat komt vaak voort uit de problemen die hij heeft met zijn opvliegende karakter.
2013: Bo Burnham – What
Niet alleen stand-up maar ook vooral muzikale en fysieke scènes, grappig, origineel en naar zijn eigen zeggen onder anderen geïnspireerd door Hans Teeuwen. Op Netflix én op zijn eigen YouTubekanaal. Hier een prachtig uitgewerkt liedje.
2014: Chelsea Peretti – One of the Greats
Mocht je denken: “Waar ken ik haar van?”: ze speelde Gina in Brooklyn Nine-Nine. Ze is absurdistisch en maakt comedy over comedy. En er is een trailer. Vaak zijn cabarettrailers zinloos, omdat je steeds geïsoleerde punch lines hoort waarbij je dan denkt “Huh, waarom is dat grappig?” Maar Netflix is er blijkbaar wel goed in.
2015: John Mulaney – The Comeback Kid
John Mulaney kende ik alleen van naam en uiterlijk, en op basis daarvan verwachtte ik een beetje Seinfeld-achtige gladheid. Zit er ook wel een beetje in, maar ook een ongezonde dus grappige dosis sarcasme.
2016: Jim Jefferies – Freedumb
Vroeger maakte Jim Jefferies vooral grappen over de drie P’s: poep, plas en piemels. Nu nog steeds, maar hij is tot zijn eigen verbazing pas echt beroemd geworden met zijn vierde P: politiek. Eigenlijk is “maatschappij” accurater, maar maatschappij begint met een M, dus fuck de maatschappij. De wereld was toen nog niet in de greep was van Donald Trump, maar al wel van “Holy shit, misschien wordt het wel Donald Trump.”
2017: Marc Maron – Too Real
Dit is de voorstelling die kwantitatief de meeste tegenstand had, want in 2017 zijn heel veel goede voorstellingen uitgekomen. Too Real was de eerste die ik keek, en tijdens de andere voorstellingen die ik keek dacht ik steeds: “Die eerste was toch de beste.” Het gaat over zijn eigen vreugdeloze bestaan en zijn pogingen om toch nog wat van het leven te maken.
2018: James Acaster – Repertoire
James Acaster was de enige van wie ik echt nog nooit had gehoord, en ik schaam me kapot. Hij heeft in 2018 vier shows van elk ±50 minuten uitgebracht onder de overkoepelende titel “Repertoire,” en als ik een top 4 van 2018 had moeten maken, dan zou de enige moeilijkheid zijn in welke volgorde ik die 4 shows in de top 4 zou zetten. Ze zitten heel mooi in elkaar en met z’n vieren vormen ze ook weer één geheel, heel absurdistisch en ook weer knetterorigineel.
2019: Nikki Glaser – Bangin’
Er is al heel veel comedy gemaakt over seks. Logisch, want de ratio “hoe veel er open over wordt gesproken” versus “hoe veel mensen er aan denken” is laag, en dat is over het algemeen goed voor de cabaretgeschiktheid van een onderwerp. Nikki Glaser bewijst dat een al flink uitgemolken onderwerp heel grappig kan zijn als je het maar vanuit een originele invalshoek benadert.