Welkom op mijn website. Mocht je mij niet kennen: ik ben tijdens mijn studie wiskunde als experiment op wat podia gaan staan om gal te spuwen over de inconsistenties die de wereld helaas maar al te rijk is. Dat beviel, maar ik had zo weinig optredens dat ik me toen maar lukraak voor wat kleine tot middelgrote cabaretcompetities inschreef om wat vaker op het podium te kunnen staan – bij de meeste laten ze echt iedereen toe. Dat verliep nogal wisselend. Het dieptepunt was een soort Idols-achtige kamer met drie mensen achter een tafel die hun best deden om niet te lachen, om de wedstrijd rechtvaardiger te maken. Daar bleek hoezeer mijn onzekere ziel de bevestiging nodig heeft van een publiek dat op wat voor manier dan ook laat blijken dat het dan ten minste je aanwezigheid heeft opgemerkt. Het optredentje van 10 minuten voelde avondvullend aan, en als er wél publiek bij was geweest, zou de stilte alleen maar pijnlijker zijn geweest.

Niet veel later had ik even de illusie dat ik heel wat voorstelde, bij het Amsterdams Kleinkunst Festival in 2017. In de kwartfinale moest ik namelijk voor het eerst in mijn leven langer dan 20 minuten, namelijk 30 minuten, op een podium staan, en de jury en ik beseften op dat moment niet dat het vaak de allereerste keer dat je iets doet onrealistisch goed gaat, omdat het nog zo vers is. Pas de tweede keer kun je testen of het ook echt leuk is. Iets dergelijks geschiedde. Een greep uit het jurycommentaar: “De prijs voor de grootste grapdichtheid deze avonden gaat naar deze meneer. Tobi Kooiman maakt comedy van hoog en intelligent niveau en verpletterde de zaal met materiaal waar menig gearriveerd stand-up comedian stikjaloers op zal zijn.” In de halve finale (dat ik die dag koorts had mag geen excuus heten) veranderde de jury van gedachten en stuurde me naar bed.

Dat verhalen over mislukking veel boeiender zijn dan succesverhalen blijkt wel uit het feit dat ik over de keren dat het wél goed ging en ik tot mijn stomme verbazing prijzen won heel kort kan zijn: hier zijn links. Nu heb ik me na 2 jaar zonder wedstrijdjes toch weer ergens voor ingeschreven, bij wat volgens vrij veel zinnige definities het grootste cabaretfestival is dat Nederland kent: Cameretten. Op donderdag 28 november sta ik weer voor een jury, en gelukkig ook voor een publiek van 900 in het Oude Luxor Theater in Rotterdam – minstens 10 keer zo veel als in de gemiddelde zaal waar ik nu sta. Althans, als de kaarten verkocht worden. Doe het. Het kan nog.